Ik voelde letterlijk de grond onder mijn bed verdwijnen en verslagenheid nam bezit van mij. Kon niet meer helder denken. Niet weer!!! En dat met mijn jubileum voor de deur. Al mijn wensen, plannen, energie, ingezette wegen... alles vloeide weg. Ik liep leeg en bleef liggen. Verslagen.
Ik weet wel dat als er ergens een deur dicht gaat, er altijd weer ergens eentje opengaat. Ik weet wel dat als er iets wegvalt er vast iets beters, iets meer passends komt... maar héé, ik had het toch voor elkaar. Ik begrijp er niks meer van. De tekst die ik even daarvoor had opgeschreven kwam wel heel dichtbij...
"Soms gaat het er meer om hoe je omgaat met dingen. Daarin heb je namelijk altijd een keuze. De keuze die je altijd hebt, ook als je geen keuze lijkt te hebben." Ik lees het terug en bedenk hoe waar dit is. Ik mag kiezen hoe ik hiermee omga. Welke weg ik insla. Hoe ik kijk naar mijzelf, naar de mogelijkheden. Wat openbaart zich? Wat gebeurt er nu in mij?